Ο τρόπος που διαχειριζόμαστε τα στιγμιότυπα της ζωής μας χρωματίζει το πεδίο και έτσι δημιουργείται το φόντο. Αυτό που θα επιλέξουμε να φέρουμε στο επίκεντρο της προσοχής μας, γίνεται η μορφή. Άρα, σε αυτό που στρέφουμε τη συνειδητότητά μας γίνονται το επίκεντρο της προσοχής μας. Αν προσπαθήσουμε να τα αντιληφθούμε λίγο περισσότερο, νιώθω πως η μορφή και το φόντο αλληλοσυνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται. Με λίγα λόγια, το ένα συγχωνεύεται με το άλλο, για να αναδυθεί μία νέα σύνθεση αμέσως μετά. Μήπως, εντέλει, αυτή η εναλλαγή μας κρατά στη ζωή; Ή μήπως, τελικά, είναι η ίδια η ζωή; Αν το φόντο είναι το κοινωνικό σύνολο, με κάτι από αυτό χρειάζεται να συνδεθούμε, ώστε να δημιουργηθεί ένας διάλογος, είτε προσωπικός, είτε κοινωνικός, είτε υπαρξιακός. Η επιλογή της μορφής που θα φέρουμε στο προσκήνιο – ότι κι αν βρεθεί στο πρώτο πλάνο – θα μετατρέψει την αντίληψή μας. Πόσο είμαστε έτοιμοι να αναγνωρίσουμε τις μορφές που αναδύονται και εναλλάσσονται; Εδώ, για εμένα, ο Fritz Perls έδωσε την απάντηση: «Χάνε όλο και περισσότερο το μυαλό σου και έλα πιο κοντά στις αισθήσεις σου».
Τελικά, οι συνθήκες, σε σχέση με τις ανάγκες που βιώνει το άτομο, σχηματίζουν την εικόνα (μορφή) όπου εστιάζουμε. Η αλήθεια που αντιλαμβάνομαι προσωπικά μέσα από αυτό είναι πως, όσο το άτομο αφουγκράζεται την ανάγκη του, ως πρωταρχική και αναγκαία, τόσο πιο εύκολα θα αποκτά την επίγνωση που χρειάζεται για να αντιλαμβάνεται τη μορφή και να της επιτρέπει να συγχωνευτεί με το φόντο, επιτρέποντας έτσι την έκφραση και την ανάδυση της επόμενης μορφής στο φόντο του.
Η ιστορία είναι γεμάτη με δυαδικά φαινόμενα, που όμως η ισορροπία τους εξαρτάται από την αρμονική συνεργασία μεταξύ τους. Όπως το Γιν με το Γιανγκ, που εμφανίζεται στη φιλοσοφία του Ταοϊσμού τον 3ο αιώνα μ.Χ. και αποδίδεται στο γνωστό φιλόσοφο Λάο Τσε. Ο Τσιανγκ Τσε εκφράζει αυτή τη σχέση με την εξής περιγραφή: «Σε κάθε μπουμπούκι που προβάλει στο κλαδί του δέντρου, υπάρχουν τα σπέρματα των αλλαγών που θα ακολουθήσουν στην εξέλιξή του. Το μπουμπούκι θα ανθίσει, θα μεγαλώσει και θα μαραθεί, ακολουθώντας τη σταθερή ροή της μεταμόρφωσης και της αλλαγής».
Στην ουσία, κάθε μεταβολή που συμβαίνει, είναι η ακατάπαυστη ροή ενέργειας, που εξισορροπεί τη φαινομενικά αντίθετή της. Στην πραγματικότητα, μέσω του Γιν και του Γιανγκ, βλέπουμε τα δύο μέρη ενέργειας που αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλεξαρτώνται και αλληλοεπιδρούν . Η αλληλοδιαδοχή αυτών των ενεργειών, είναι στην ουσία η μόνη υγιής σταθερότητα. Η έννοια της ένωσης και της αρμονίας των αντιθέτων ενυπάρχει σε πολλές κουλτούρες και παραδόσεις, όπως το πρωταρχικό ζευγάρι του Πατέρα Ουρανού και της Ουράνιας Μητέρας στη Σαμανική παράδοση της Αμερικής και στην Αίγυπτο με το πρωταρχικό χάος της θεάς Νουν, από την οποία προήρθε ο Ατούμ, που με τη σειρά του δημιούργησε το πρώτο ζευγάρι των θεών. Ο Ησίοδος, στην αρχαία Ελλάδα, μας μεταφέρει πως από το Χάος προήρθαν ο Ουρανός και η Γαία και, μέσω της ένωσής τους, δημιουργήθηκαν οι υπόλοιποι θεοί. Στην ασυριοβαβυλωνιακή παράδοση, η δημιουργία πραγματώθηκε από την ένωση της Τιάματ (αλμυρό νερό) και του Αψού (γλυκό νερό). Στο ζωροαστρισμό, η δημιουργία του κόσμου είναι αποτέλεσμα του καλού Αχούρα Μάζντα και του κακού Αριμάν.