Σε κάθε εποχή ο άνθρωπος αναζητούσε έναν τόπο όπου θα μπορούσε να νιώσει ασφάλεια, σύνδεση και εσωτερική ανάταση. Στην αρχαία Ελλάδα, οι ναοί λειτουργούσαν ως κέντρα ψυχικής και πνευματικής αναγέννησης· σε πολλούς πολιτισμούς, οι μικρές εστίες με φωτιά κρατούσαν το σπίτι ζεστό όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην καρδιά, αποτελώντας σημείο συνάντησης της οικογένειας για φαγητό και μοίρασμα των γεγονότων της ημέρας.
Σήμερα, σε μια εποχή που κυριαρχείται από την ταχύτητα και την πίεση, έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ να ξαναβρούμε αυτή την αίσθηση δημιουργώντας τον δικό μας προσωπικό χαλαρωτικό χώρο.
Ο Carl Jung μίλησε για την ανάγκη του ανθρώπου να έχει ένα «κέντρο» που τον στηρίζει. Ένας χώρος επαφής, είτε για να έρθουμε πιο κοντά στον εαυτό μας είτε με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ή με αγαπημένους ανθρώπους, γίνεται το σύμβολο αυτού του κέντρου: ένα καταφύγιο όπου η ψυχή βρίσκει ηρεμία και το Εγώ παύει να κατακλύζεται από υποχρεώσεις και άγχη.
Ένας χώρος όπου μπορούμε να μοιραστούμε, να χαλαρώσουμε και να ξεκουραστούμε είναι αναγκαίος για την ψυχική μας υγεία. Η ψυχολογία δείχνει ότι οι συνειδητές τελετουργίες μειώνουν το στρες, ενισχύουν την αυτορρύθμιση και καλλιεργούν την αίσθηση εσωτερικής ισορροπίας. Ένας προσωπικός χώρος αφιερωμένος στην αυτοφροντίδα λειτουργεί σαν αγκυροβόλιο που μας υπενθυμίζει καθημερινά την αξία μας.
Και η συνειδητοποίηση αυτής της αξίας είναι καθοριστική για όλη την ανάπτυξή μας – εσωτερικά και εξωτερικά. Κανείς δεν μπορεί να βρίσκεται σε υπερλειτουργία χωρίς κάποια στιγμή να «καεί» το σύστημά του.
Αυτός ο χώρος δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος· μπορεί να είναι μια γωνιά του σπιτιού, ένα μικρό τραπεζάκι ή ακόμη και ένα σημείο στο μπαλκόνι. Εκεί μπορείς να τοποθετήσεις αντικείμενα που έχουν για σένα συμβολική ή συναισθηματική αξία. Δεν έχει σημασία να ταιριάζουν σε στυλ, αλλά να ταιριάζουν μέσα σου και να αποπνέουν θετικότητα· μπορεί να είναι δώρα από αγαπημένους ή αντικείμενα από ταξίδια που σου φέρνουν στο μυαλό όμορφες αναμνήσεις.
Η παρουσία αυτών των στοιχείων ενεργοποιεί την ψυχή σε βαθύτερα επίπεδα, ανοίγοντας ένα κανάλι επικοινωνίας με κομμάτια του εαυτού που εκδηλώνονται σε πιο τρυφερές στιγμές.
Η αυτοφροντίδα δεν έχει μία μόνο μορφή· μπορεί να είναι πολλές μικρές κινήσεις που σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου:
Να γράφεις λίγες γραμμές καθημερινά στο ημερολόγιό σου.
Να φροντίζεις το σώμα σου απλώνοντας μια θρεπτική κρέμα.
Να παρατηρείς ένα φυτό και την ανάπτυξή του.
Να απολαμβάνεις το αγαπημένο σου ρόφημα με πλήρη παρουσία.
Δεν είναι το σπάνιο ή το μοναδικό γεγονός που ορίζει την αυτοφροντίδα· είναι ο τρόπος που το ζεις. Είναι το να δίνεις χώρο να το απολαύσεις, να το νιώσεις και να είσαι εκεί για σένα.
Αυτές οι μικρές στιγμές, όταν επαναλαμβάνονται με συνέπεια, μετατρέπουν την καθημερινότητα σε ιερή εμπειρία· μια γέφυρα ανάμεσα στο απλό και στο μαγικό.
Κάθε φορά που αφιερώνεις χρόνο στον εαυτό σου, στέλνεις ένα μήνυμα στην ψυχή σου: «Αξίζω φροντίδα, αξίζω αγάπη». Εκπαιδεύεις στην ουσία την προσωπικότητά σου σε κάτι που ίσως δεν της ήταν γνωστό, λόγω τραυμάτων ή παραλείψεων της παιδικής ηλικίας.
Σε αυτές τις μικρές στιγμές επαφής, το σώμα ξεκουράζεται, ο νους ησυχάζει και η ψυχή ανατέλλει ξανά· σαν να συναντάς το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού σου σε έναν εσωτερικό ναό.