Στην ψυχολογία του Carl Jung (1875 – 1961), τα αρχέτυπα είναι απόλυτα εξελιγμένα και ανεπτυγμένα στοιχεία του συλλογικού ασυνείδητου. Η ύπαρξη αρχετύπων μπορεί να εντοπιστεί μόνο έμμεσα, μέσα από την παρατήρηση της ιστορίας, της Τέχνης, των μύθων, των θρησκειών ή των ονείρων. Ο Carl Jung αναγνώριζε τα αρχέτυπα ως καθολικά, αρχαϊκά μοτίβα και εικόνες που προέρχονται από το συλλογικό ασυνείδητο. Είναι, σύμφωνα με αυτόν, κληρονομικά στοιχεία και δυνατότητες, που παίρνουν μορφή όταν εισέρχονται στο συνειδητό ως εικόνες ή εκδηλώνονται στη συμπεριφορά κατά την αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο. Είναι αυτόνομες και κρυμμένες μορφές, οι οποίες μεταμορφώνονται, μόλις εισέλθουν στη συνείδηση και εκφράζονται, τόσο μέσα από τα άτομα, όσο και συλλογικά, μέσα από τις διάφορες κουλτούρες.
Ο Αθώος
Ρητό: ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας
Βασική επιθυμία: να φτάσει στον παράδεισο
Στόχος: να είναι ευτυχισμένος
Μεγαλύτερος φόβος: να τιμωρηθεί για κάτι που έκανε κακό ή λάθος
Στρατηγική: να κάνει τα πράγματα σωστά
Αδυναμία: βαρετός μέσα από όλη την αφελή αθωότητά του
Ταλέντο: πίστη και αισιοδοξία
Ο Αθώος είναι επίσης γνωστός ως: ο ουτοπικός, ο παραδοσιακός, ο αφελής, ο μυστικός, ο άγιος, ο ρομαντικός, ο ονειροπόλος.
Το αρχέτυπο της αθωότητας εμπεριέχει πολλά στοιχεία που θα τα κατατάσσαμε στον ιδεαλισμό. Μέσα από αυτήν την ποιότητα, το πρότυπο αυτό ψάχνει απεγνωσμένα να βρει κάτι να πιστέψει για να το ακολουθήσει σχεδόν τυφλά. Παίρνει ζητιάνους και τους κάνει πρίγκιπες, έχοντας απίστευτη ανάγκη να βρει κάτι αλτρουιστικό, για να το ασπαστεί. Κάθε φορά, πιστεύει ότι είδε μέσα τους κάτι το ιδιαίτερο. Ψάχνει σημάδια που σχεδόν τα φτιάχνει ή τα μεγεθύνει, έτσι ώστε να έχει κάποια αφορμή για να δρα και να δικαιολογήσει στον εαυτό του το ιδανικό όνειρο. Όμως, η ανάγκη αυτή είναι μόνο δική του και πολύ συχνά βρίσκεται προδομένος/η. Ο φόβος να παραδεχτεί ότι έχει κάνει λάθος επένδυση, του δημιουργεί την τάση να μην αφήνουν εύκολα καταστάσεις που το φθείρουν. Συνεχίζει να υποφέρει, έχοντας ως ασυνείδητο στόχο ότι όταν καταλάβει το ίδιο αλλά και ο άλλος καλύτερα, «τα πράγματα θα διορθωθούν». Προσκολλάται λοιπόν στον εκλεκτό, κάνοντας τα πάντα, νομίζοντας ότι όσο τον θρέφει, ο άλλος θα δει την «αλήθεια» και θα αλλάξει. Καταλήγουν πολύ συχνά θύματα, που απομυζώνται από κάποιον εν δυνάμει πρίγκιπα ή πριγκίπισσα. Όταν όμως, ο ρομαντικός δει πως “χειρίστηκαν ανέντιμα» αυτό που πρόσφερε, ότι «πρόδωσαν» το όραμα στο οποίο επένδυσαν, θα γίνει απρόσιτος και σκληρός, γιατί δεν πρόδωσαν μόνο αυτόν, αλλά το «ανώτερο», το «θείο», το «ανέγγιχτο». Πραγματικά, δε θα μπορέσει να συγχωρήσει αυτήν την απάτη εύκολα. Ο ρομαντικός έχει επίσης την ανάγκη της ελευθερίας. Μπορεί να αποδεχτεί πράγματα που για άλλους είναι δύσκολα, παρόλα αυτά υπάρχει μέσα του και ένα κομμάτι που επικροτεί την παράδοση. Αν δε βρει ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο, μπορεί να είναι μία αιτία εσωτερικής σύγκρουσης.
Ο ρομαντικός, μόνιμα θα ψάχνει το ιδανικό. Μην προσπαθήσετε να τον μεταπείσετε – δε μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν την αναζήτηση. Μπορεί να είναι θρησκεία, φιλοσοφία, άνθρωπος, διατροφή, οτιδήποτε. Αλλά για αυτόν, αυτή η αναζήτηση καλμάρει μία άσβεστη ανάγκη, που είναι να βρει την «πύλη του παραδείσου». Επίσης, η ανάγκη να κάνει σωστά τα πράγματα, μπορεί να προκύπτει από το γεγονός ότι προσπαθεί να γειώσει πολλές φορές κάτι αόρατο στα περισσότερα μάτια. Έτσι, κάνοντας πράγματα όσο πιο τέλεια μπορεί στο γήινο πεδίο, λιγοστεύει την τάση να τον πουν ονειροπαρμένο. Είναι επίσης ένα κομμάτι προσωπικής ανάγκης, να επιδεικνύει τις δεξιότητές του, νιώθοντας έτσι ασφαλής από τον κοινωνικό περίγυρο, καθώς μέσα του ξέρει ότι δεν ανήκει σε αυτόν, αλλά χρειάζεται να συνυπάρχει. Δεν μπορούν όμως να τον κατακρίνουν, εφόσον, ότι θεωρούν αυτοί πρέπον, το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Μπορεί να είναι άριστες μητέρες, επαγγελματίες, νοικοκυρές, πατέρες, σύντροφοι, τόσο τέλειοι που να αποστομώνουν τον βέβηλο εισβολέα στο ονείρεμα του ιδανικού.
Ο Αθώος είναι ένα αρχέτυπο που μπορεί να ομορφύνει τον κόσμο. Είναι μία ευγενική ψυχή που μπορεί να αναγνωρίσει τη μοναδικότητα του καθένα.
ΙΑΜΑ ΑΡΧΕΤΥΠΟΥ
Δενδρίτης Αχάτης – για να μπορέσει ο ρομαντικός να βρει τις ρίζες του στον κόσμο
Διοπτάσιο – για να αναθεωρήσει τις σχέσεις του, αλλά και να αντιληφθεί το όνειρο που πλάθει, την αυταπάτη που καλλιεργεί
Τουρμαλίνη καρπουζάκι – για να προστατεύσει την καρδιά του από τη βέβηλη απάτη, όπου τη σπρώχνει διαρκώς
Τυρκουάζ – για να μείνει καθάριος και ισορροπημένος μεταξύ του πραγματικού και του πλασματικού ονείρου του
Ροδονίτης – για να μάθει να επιλέγει ορθά που θα παρέχει την αγάπη του και, πάνω από όλα, να μάθει να σέβεται τον εαυτό του
Μάτι Γάτας – για να τον βοηθήσει να δει καταστάσεις και άτομα όπως δε φαίνονταν στην αρχή, δηλαδή να διακρίνει πριν ωραιοποιήσει.