Το εσωτερικό παιδί βρίσκεται στο υποσυνείδητό μας. Δρα καθοριστικά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, συμπεριφερόμαστε και, εν τέλει, παίρνουμε τις αποφάσεις μας. Το πληγωμένο παιδί φέρει τα παιδικά μας τραύματα και, μάλιστα, στη μορφή και τον τρόπο που τα δέχτηκε τότε. Οπότε, ακόμα και ως ενήλικες, τα βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο που το παιδί μέσα μας τα αντιλήφθηκε. Το τραύμα αυτής της ευαίσθητης ηλικίας θα συνεχίσει σθεναρά να επαναλαμβάνεται, ώσπου να γίνει κάποια ψυχική μετατόπιση, κάποια θεραπευτική διαδικασία, όπου θα αναγνωριστεί, θα ακουστούν οι ανάγκες του παιδιού, θα δεχτεί την απαιτούμενη στήριξη και βοήθεια. Μόνο ο ενήλικος εαυτός μας μπορεί να κάνει αυτήν την αλλαγή. Όσο θυματοποιούμαστε, ταυτιζόμαστε με το τραύμα και το επαναλαμβάνουμε στον κοινωνικό περίγυρο, παίρνοντας κάποια ικανοποίηση, γιατί μπορεί να νιώσουμε ότι ακουστήκαμε και κάποιοι μας συμπόνεσαν για τον πόνο που έχουμε περάσει. Τελικά, όμως, ακινητοποιούμαστε μέσα σε αυτήν την αδράνεια του πόνου. Μένουμε εκεί και επιβεβαιώνουμε στον εαυτό μας, μέσα από τις κοινές εμπειρίες που ελκύουμε, την αδικία και την έλλειψη αγάπης που έχουμε βιώσει ως παιδιά.
Ο ενήλικας που δε διαχειρίζεται το τραύμα του είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσει αγχώδεις διαταραχές, θυματοποίηση ή και οργή σε διάφορες βαθμίδες.
Κάποιες ερωτήσεις που μπορούν να σας βοηθήσουν, αν τις απευθύνετε προς το εσωτερικό παιδί, βλέποντας πώς σας κάνει να αισθάνεστε:
- Πώς ήταν για εσένα η κύηση;
- Πώς βίωσες τη γέννα;
- Αισθάνθηκες να σε καλωσορίζουν;
- Πώς αισθανόσουν τη μητέρα ως βρέφος;
- Πώς αισθανόσουν τον πατέρα ως βρέφος;
- Πώς αισθανόσουν το περιβάλλον;
- Τι είχες ανάγκη από τους σημαντικούς Άλλους να σου δώσουν;
Σύμβουλος ψυχικής υγείας και ολιστική θεραπεύτρια Ιωάννα Μπράτη