Η ζωή αλλάζει, εμείς αλλάζουμε, οι καταστάσεις γύρω μας αλλάζουν… Κι όμως εμείς συνεχίζουμε σε κάποια πιστεύω να μένουμε προσκολλημένοι. Δεν είναι πάντοτε αυτό ζημιογόνο – εκτός από τις περιπτώσεις όπου οι πεποιθήσεις αυτές μας οδηγούν στο να αμφισβητούμε τον εαυτό μας και να μας περιορίζουμε. Αυτοί οι περιορισμοί μπορεί να μας ακολουθούν πιθανώς από το οικογενειακό μας δέντρο και να δεχόμαστε επιρροές σε όλη μας την πορεία από την οικογένεια, τη χρονική στιγμή που γεννηθήκαμε, ακόμα και από τον τόπο όπου έχουμε γεννηθεί. Έτσι, μπορεί να χάσουμε τον εαυτό μας, σε μία προσπάθεια να ενταχθούμε στο σύνολο.
Η διάκριση μεταξύ των “δικών μου” αναγκών και των “αναγκών των άλλων” χάνεται. Τι μένει τότε; Τι θέλω; Ποιος είμαι; Υπαρξιακά ερωτήματα που μπορεί να έρθουν μαζί με το άγχος, το στρες, τη μελαγχολία, το θυμό – είναι πολύ πιθανό, στη σημερινή επαφή, αυτά τα συναισθήματα να τα αναγνωρίσει μέσα του ο καθένας από εμάς, δεδομένης της πίεσης που βιώνουμε και δεν είμαστε μόνοι! Αν δε διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από όλες αυτές τις δράσεις και επιρροές που δεχόμαστε καθημερινά, δε θα μπορέσουμε να μας κατανοήσουμε πλήρως, να μας αποδεχτούμε και – μάλιστα – να μας συγχωρέσουμε για όσα κομμάτια του παρελθόντος μας χρειάζεται, αλλά ούτε και να συνδεθούμε ουσιαστικά με τους σημαντικούς “άλλους” για εμάς.
Η πολιτιστική μας κληρονομιά, αυτή των μεγάλων ερευνητών της αρχαίας Ελλάδας, μας έχει αφήσει τόσα στοιχεία σχετικά με τη μελέτη της ψυχής… Αποζητώντας την υγεία μέσα από την ισορροπία ως απώτερο στόχο και ύψιστο αγαθό, φιλόσοφοι όπως ο Δημόκριτος ή οι ορφικοί, αναγνώριζαν πως, τόσο οι ψυχικές, όσο και οι σωματικές αδιαθεσίες προέρχονταν από την έλλειψη ισορροπίας μεταξύ του σώματος και του νου. Ο μεγάλος Σωκράτης, μέσα από τη μαιευτική του μέθοδο που σύμβουλοι ψυχικής υγείας χρησιμοποιούν ακόμη και σήμερα, έφτανε στα βασικά ερωτήματα του κάθε ατόμου, σε αναζήτηση της αιτίας! Ο Ιπποκράτης, ο μεγάλος αυτός ιατρός της αρχαιότητας, συνέθεσε τη θεωρία των «χυμών» του σώματος και θεώρησε το νου ως αιτία όλων των νόσων . Έχουμε λοιπόν την αφετηρία μας για να διαλογιστούμε αλλά και να στοχαστούμε ώστε να βοηθηθούμε είτε μέσα από την δική μου κουλτούρα αλλά και αυτών από κάθε γωνία του κόσμου, να αγκαλιάσουμε την ψυχή μας ολιστικά!
Ο μεγαλύτερος στόχος παραμένει η σύνδεση: με τον εαυτό, με τους αγαπημένους μας, με το συνάνθρωπο με τη ζωή. Είναι σημαντικό, να ανακαλύψουμε τα στοιχεία που μας κρατούν αποκομμένους από την ίδια την ουσία μας ή ακόμα και από την αίσθηση της επαφής. Δεν είμαστε μόνοι και δε χρειάζεται να είμαστε μόνοι – ας ανακαλύψουμε την αίσθηση της ολότητας.
Ο σκοπος είναι να επεκτείνουμε την αντίληψή μας, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Να αρχίσουμε να έχουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση για το πώς μας έχουν χρωματίσει οι διάφορες επιρροές και το πώς έχουν επηρεάσει οι αυτόματες σκέψεις τη ζωή μας. Ποιες πυρηνικές πεποιθήσεις μας σαμποτάρουν; Όσο περισσότερη ενσυναίσθηση αποκτούμε για τον εαυτό μας, τόσο μεγαλύτερη αντίληψη θα έχουμε για τον άνθρωπο, για το περιβάλλον μας και για αυτό που μας συνδέει και μας αποτελεί από κοινού – για το πόσο σημαντικοί είμαστε εμείς΄ αλλά και πόσο σημαντικοί είναι και οι δίπλα μας.