Πόσες φορές έχετε ακούσει τον εαυτό σας να λέει: «Δεν αντέχω τη μοναξιά μου, προτιμώ τον/την…» και αυτό το «προτιμώ» εμπεριέχει συνήθως ένα είδος συμβιβασμού. Σίγουρα, οι Κυριακές, οι γιορτές και τόσα άλλα μπορούν να αναζωπυρώσουν την πληγή της μοναξιάς, όταν αυτή προϋπάρχει, αλλά ποιο τίμημα έχει στον ψυχισμό μας η συγκατάθεση μας σε μία μετριότητα, σε πιεστικές αποφάσεις για εμάς; Αρκεί να μουδιάσουμε το φόβο της μοναξιάς;
Πόση ψυχική δυσαρέσκεια μας δημιουργεί αυτό;
Τεράστια. Γιατί είναι μία απόφαση που προκύπτει από μία υπαρξιακή πίεση, άρα αυτό και μόνο το στοιχείο μας επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχει περίπτωση να μας δώσει αυτή η όποια σχέση αυθόρμητη χαρά. Εξάλλου, υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να αντιλαμβάνεται αυτό το άτομο που βρίσκεται μαζί μας την εσωτερικευμένη δυσαρέσκειά μας, έτσι θα μας πιέζει να αποδείξουμε ότι είναι επιλογή μας με διαφορετικές, μικρές ή μεγάλες απαιτήσεις, που θα μας κουράζουν.
Κατανοήστε ότι, ακόμα και αν δε θέλετε να φανερώσετε την ανάγκη σας να είστε με κάποιον παρέα με όποιο τίμημα, ο άλλος το αισθάνεται στο άγγιγμά σας, στη ματιά σας, στη γενική συμπεριφορά σας.
Είναι σίγουρο ότι η έλλειψη υποστήριξης και αποδοχής οδηγεί σε συσσωρευμένη, χρόνια δυσαρέσκεια και ανάγκη σύνδεσης. Εδώ θέλω να θέσω μία ερώτηση: όταν δεν έχουμε βιώσει σύνδεση, πώς θα επιλέξουμε μία υγιή μορφή της για εμάς;
Πάμε όμως να δούμε και την περίπτωση στην οποία έχουμε βιώσει μία υγιή σύνδεση στο παρελθόν. Τι γίνεται τότε; Μπορεί ο φόβος να μην έχουμε την προστασία που μας παρείχαν οι γονείς να μας οδηγεί σε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα του «όποιος και να είσαι, αρκεί να είσαι εδώ!» Εδώ, η ερώτηση που προκύπτει είναι πόση ανακούφιση μπορεί να προσφέρει το υποκατάστατο.
Και στις δύο πιθανές περιπτώσεις, μία πυρηνική αλήθεια είναι ότι δεν αντέχεται το συναισθηματικό κενό που βιώνει το άτομο. Ο φόβος της μοναξιάς καταπίνει όλα τα ευνοϊκά κριτήρια και οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές. Αυτό που χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί, είναι ότι αυτό δε δημιουργεί κάποια εσωτερική συμφιλίωση, αλλά ένα μόνιμο εσωτερικό θυμό προς τον ίδιο τον εαυτό και αυτό γιατί, συνειδητά ή ασυνείδητα, βιώνεται ως οικειοθελής σκλαβιά – και κανενός όντος η σκλαβιά δεν είναι επιλογή.
Αυτός ο ολέθριος φόβος πάντα καταλήγει σε συνομωσία ενάντια στον εαυτό μας.
Χρειάζεται να κάνουμε ένα ξεκάθαρο εσωτερικό διάλογο και να αποφασίσουμε, όσο αβέβαιοι και αν αισθανόμαστε, να κάνουμε μία νέα αρχή, που μπορεί να μας οδηγήσει σε μία νέα ροή ζωής, τουλάχιστον ειλικρινή προς εμάς.